Księża pochodzący z parafii lgockiej

Ks. Jerzy Barszcz (1929 – 2009)

Urodził się w dniu 5 listopada 1929 r. w Zalesicach koło Radomska. Był synem Tomasza i Cecylii Barszczów, którzy prowadzili niewielkie gospodarstwo rolne. Po ukończeniu Państwowego Gimnazjum Handlowego i Liceum Administracyjnego w Radomsku wstąpił w 1949 r. do Częstochowskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. Przez kolejne 6 lat studiował teologię na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz na tzw. ‘studium domesticum”. Święcenia kapłańskie otrzymał w dniu 18 grudnia 1955 r. w kościele św. Antoniego w Częstochowie z rąk bpa Zdzisława Golińskiego.

Na pierwszą placówkę duszpasterską został skierowany jako wikariusz do parafii Rędziny koło Częstochowy. Po roku otrzymał przeniesienie do parafii Ząbkowice. Tam przebywał w latach 1956 – 1958. Następnie był wikariuszem w parafiach: Matki Boskiej Królowej Polski w Zawierciu, św. Andrzeja Boboli w Sosnowcu, Matki Boskiej Zwycięskiej w Częstochowie i św. Piotra i Pawła w Zawierciu. W 1969 r. władza diecezjalna powierzyła mu administracje parafią św. Józefa w Porębie. Funkcję tę sprawował przez kolejne 4 lata. Od 1973 r. był wikariuszem pomocnikiem z prawami proboszcza w parafii Kromołów. W latach 1977 – 1990 sprawował w tej parafii urząd proboszcza. W 1990 r. otrzymał przeniesienie na probostwo do parafii św. Andrzeja Boboli w Sosnowcu. Tam w 1992 r. zastała go bulla „Totus Tuus Poloniae populus”, która tym samym inkardynowała go nowej diecezji sosnowieckiej. Diecezja ta została w dużej części powstała z byłej diecezji częstochowskiej. Zatem od 1992 r. był on księdzem diecezji sosnowieckiej. Pozostał nadal na stanowisku proboszcza parafii św. Andrzeja Boboli w Sosnowcu. Urząd tę sprawował do emerytury, na którą przeszedł w 2004 r. Zamieszkał wówczas w Domu św. Józefa w Będzinie. Jeden z jego biografów napisał: Ks. Kanonik Jerzy Barszcz wpisał się w dzieje macierzystej diecezji częstochowskiej i młodego Kościoła Sosnowieckiego pełniąc gorliwie posługę kapłańską i administracyjną”. Za swą gorliwość został wyróżniony godnością kanonika.

W ostatnich latach swego życia był doświadczony chorobą i cierpieniem. Zmarł w dniu 8 marca 2009 r. w Domu św. Józefa w Będzinie. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 3 dni później. Msza św. pod przewodnictwem kanclerza Kurii Sosnowieckiej ks. Zbigniewa Książka została odprawiona w kościele św. Andrzeja Boboli w Sosnowcu. Udział w niej wzięło ok. 100 księży. Pochowano go w grobowcu kapłańskim na cmentarzu przy alei Mareckiego w Sosnowcu.

Ks. Mirosław Suchosz (1935 – 2006)

Urodził się w dniu 13 czerwca 1935 r. o godz. 21⁰⁰ w domu rodzinnym w Dąbrówce k/Lgoty Wielkiej jako syn Ignacego i Weroniki z d. Chojka. Chrzest św. otrzymał w dniu 26 czerwca 1935 r. w lgockim kościele parafialnym. Obrzędom tym przewodniczył miejscowy proboszcz ks. Wawrzyniec Kowalski. Rodzicami chrzestnymi zostali wówczas Konstanty Suchosz i Zofia Chojka. W tym czasie Weronika miała 23 lata, a Ignacy 29 lat. Początki dzieciństwa Mirosław spędził w Dąbrówce. Tam też zastał go wybuch drugiej wojny światowej (1939 – 1945). Dąbrówka wówczas została wcielona do III Rzeszy. Suchoszowie, bojąc się przymusowej wywózki w głąb Niemiec, byli zmuszeni w 1942 r. przesiedlić się do miejscowości Żaby k/Dobryszyc.

We wrześniu 1943 r. Mirosław rozpoczął naukę w Szkole Powszechnej w Dobryszycach. Także tam w parafii p.w. św. Bartłomieja przystąpił w dniu 16 lipca 1944 r. do pierwszej Komunii św. Na zajęcia do miejscowej szkoły uczęszczał w latach 1943 - 1946, w wyniku czego ukończył 3 klasy. Następnie po powrocie jego rodziny do Dąbrówki,a zatem od 1946 r. kontynuował już naukę w Szkole Powszechnej w Lgocie Wielkiej. W tym także roku wstąpił w szeregi ministrantów miejscowej parafii, i jak sam później pisał; „od tej chwili zaczęło budzić się we mnie powołanie do Służby Chrystusa”. W dniu 6 sierpnia 1948 r. przyjął sakrament Bierzmowania, w którym przybrał imię Damian. Decyzja pójścia do stanu duchownego nieustannie dojrzewała w młodym uczniu. W ostatniej klasie szkoły podstawowej na lekcji języka polskiego napisał interesujące wypracowanie na temat: „Kim w przyszłości pragnę być?”. Odpowiedź na to pytanie, jak to później pisał jego proboszcz, zawarł w słowach: „Pragnę być księdzem, i do tego celu będę dążył ze wszystkich sił”. To publiczne wyznanie przyniosło mu później wiele przykrości, bowiem nasilały się wówczas represje władz komunistycznych względem Kościoła katolickiego. W opinii, jaką wyraził o nim miejscowy proboszcz, można było przeczytać, że był wrażliwym, łagodnym i dobrym chłopcem. Dość wspomnieć, że jako uczeń oswoił on kawkę, która za nim latała gdzie tylko szedł. Często siedziała mu na ramieniu i wykonywała ciekawe sztuczki, które ją nauczył. Było to w okolicy wydarzenie bez precedensu. Z uznaniem i zachwytem wspominał później o tym jego kuzyn Marian Kisiołek, z którym Mirosław przeżył swoje dzieciństwo. W 1949 r. ukończył szkołę podstawową z dobrymi wynikami i dostał się do szkoły średniej.

Naukę kontynuował w Liceum Ogólnokształcącym w Pajęczynie w latach 1949 – 1953. Mieszkał wówczas na stancji, co wiązało się z dużym obciążeniem finansowym dla rodziców. Pomimo tych trudności był chlubą dla swojej rodziny. Zapisał się tam jako dobry i solidny uczeń. Bardzo pochlebne świadectwo wystawił mu później miejscowy prefekt ks. Stanisław Nejmam. Pisał m.in.: „Przyszedł z najlepszym świadectwem od swojego Ks. Proboszcza. Od samego początku aż do tej chwili jest ministrantem w tutejszym kościele. Gorliwy w Służbie Bożej i posługiwaniu Ołtarzowi, częstym w przystępowaniu do Sakramentów św., przykładnym dla innych, cieszył się autorytetem wśród kolegów. Od samego początku nosil się ze zamiarem wstąpienia do Zakonu lub Seminarium Duchownego, postępowanie jego potwierdzało ten zamiar. […] jest zdolny i pilny, należy do najlepszych uczniów w klasie”. Także w Pajęczynie odbył swoją pierwszą rejestrację wojskową w dniu 17 stycznia 1953 r. Następnie 3 czerwca tegoż roku zdał pomyślnie egzamin maturalny przed pięcioosobową Państwową Komisją Egzaminacyjną pod przewodnictwem A. Zakosztowicza. Z analizy jego ocen rocznych wynika, że był utalentowanym i pracowitym uczniem. Niemal wszystkie noty to oceny bardzo dobre i dobre.

Początkowo powziął zamiar wstąpić do Zakonu OO. Franciszkanów w Niepokalanowie, jednak po licznych rozmowach z lgockim proboszczem ks. Stanisławem Zgodą, podjął decyzję o pójściu do Seminarium Duchownego diecezji częstochowskiej w Krakowie. W swoim podaniu o przyjęcie napisał wówczas: „… mając od dawna powołanie do stanu kapłańskiego pragnąłbym kształcić się w tym kierunku, by móc poświęcić się na służbę Bożą”. Został przyjęty w dniu 29 czerwca 1953 r. W tym czasie klerycy tegoż Seminarium byli studentami Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego. Władze uniwersyteckie podjęły wówczas decyzję o likwidacji Wydziału Teologicznego, i tym samym alumn Mirosław rok akademicki 1953/1954 odbył na zajęciach w tzw. studium domesticum. Jednak wspólne wykłady dla 3 Seminariów: krakowskiego, śląskiego i częstochowskiego odbywały się jeszcze przez 3 lata. Stąd zatem bliższa znajomość ks. Mirosława z ks. abpem Stanisławem Nowakiem, metropolitą częstochowskim, bowiem uczestniczyli w tych samych zajęciach, i jak to nieraz mówił ks. Arcybiskup: „byli kolegami ze szkolnej ławy”. Okres formacji seminaryjnej dla kleryka Mirosława był bardzo ważny, do tego stopnia, iż wywiązywał się on sumiennie z wszystkich obowiązków. W czasie odbywania studiów przyjął niższe święcenia z rąk bpa Zdzisława Golińskiego. Były to ważne wydarzenia i przeżycia dla młodego kandydata do kapłaństwa. W swoich prośbach o te posługi nieustannie podkreślał, że chce swoje dalsze życie poświęcić na wierną służbę Bogu i Kościołowi.

Za całokształt postawy kleryckiej, Mirosław został wybrany na ostatnim roku dziekanem alumnów. O jego nienagannym zachowaniu świadczyły ponadto liczne opinie proboszcza lgockiego ks. Stanisława Zgody, dotyczące jego pobytu w rodzimej parafii. Znaczącym wyróżnieniem było przedstawienie jego kandydatury na diakona rocznego Kościoła częstochowskiego. W tym czasie tylko 3 alumnów z rocznika otrzymywało taki przywilej. Byli oni wybierani do asystowania biskupowi przy ceremoniach i sprawowania różnych innych posług liturgicznych. Święcenia diakonatu Mirosław otrzymał w dniu 23 czerwca 1957 r..

Do wspomnianych wyżej obowiązków diakońskich należało by zaliczyć także jego posługę w niektórych parafiach diecezji częstochowskiej. I tak w dniu 3 sierpnia wziął udział w niedzielnej Mszy św. i wygłosił kazania w parafii p.w. NMP Wspomożycielki Wiernych w Gomunicach. Miejscowy proboszcz ks. Stefan Joniak, tak później scharakteryzował Diakona i jego służbę: „[…] Kazanie miał opracowane bardzo dobrze. Treść […] ozdobiona dobrymi przykładami, dykcja dobra. Tak w przewodniczeniu liturgii jak i na ambonie zachowywał się pewnie. Prawda, że na ambonie kaznodzieja był nieco sztywny, ale to początkujący kaznodzieja. Dziekan Suchosz robi nadzieję, że da sobie radę zupełnie dobrze w duszpasterstwie dzieci i na ambonie”. Ponadto uczestniczył także w różnych nabożeństwach w swojej rodzimej parafii. Angażował się żywo w działalność kaznodziejską i służył pomocą miejscowemu proboszczowi (m.in. w Niedziele Palmową śpiewał Pasję). Przed święceniami prezbiteratu napisał pracę nt. „Moje pragnienia i zamiary kapłańskie na stanowisku wikariusza”. Pisał wówczas: „ - słowa hasła ks. bpa Kubiny od dawna mi się podobały i często o nich myślałem. Przez całe życie je tylko pragnę realizować. Poświęcić się bez reszty ludowi. Dać ludowi Chrystusa, bez którego jest nieszczęśliwy”. Zamysły te, jak to dalej zaznaczył, chciał wprowadzić w życie poprzez pozyskanie dla Kościoła młodzieży i dzieci w wyniku solidnego i dobrego nauczania prawd wiary. Młodzi ci następnie wpływali by pozytywnie na swoje środowisko, tworząc tym samym coraz większą Owczarnie Chrystusa. Zwrócił też uwagę na chorych i cierpiących w parafii. Uważał, że powinno się objąć ich szczególną troską. Określony w ten sposób ideał postawy kapłańskiej miał później pozytywny wpływ na jego dalszą działalność duszpasterską. Nie należy też pomijać faktu, iż diakon Mirosław do realizacji wyżej wymienionych celów posiadał odpowiednie predyspozycje. Dość wspomnieć, że rektor Seminarium ks. Julian Nowak, przedstawiając go do święceń prezbiteratu, miał o nim jak najlepsze zdanie: „prawy, szlachetny, poważny, bardzo pilny, kazania głosi bardzo dobrze”.

W dniu 17 sierpnia 1958 r. w katedrze częstochowskiej otrzymał on święcenia prezbiteratu z rąk bpa Zdzisława Golińskiego. Mszę prymicyjną w rodzinnej parafii odprawił tydzień później (24 sierpnia 1958 r., godz. 11⁰⁰). Kazanie okolicznościowe powiedział wówczas rektor Częstochowskiego Seminarium Duchownego ks. Julian Nowak. Wśród zaproszonych gości był m.in. ks. Jerzy Barszcz, wywodzący się z parafii lgockiej. Na pamiątkowym obrazku prymicyjnym Neoprezbiter zamieścił cytat z Pisma Świętego: „Panie Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię miłuję” ( św. Jan 21, 17).

Pierwszą jego placówką kościelną była parafia w Ząbkowicach Będzińskich. Pracował w niej jako wikariusz w latach 1958 – 1961. Następnie został przeniesiony do Częstochowy, gdzie przez rok był w parafii p.w. Matki Bożej Zwycięskiej. Kolejną nominację otrzymał w dniu 10 listopada 1962 r., na mocy której objął urząd wikariusza w parafii św. Józefa w Wieluniu. Tam przebywał nie całe 2 lata. W dniu 8 sierpnia 1964 r. został skierowany do parafii św. Barbary w Częstochowie. Z wszystkich swych obowiązków wywiązywał się należycie. W tym miejscu, tytułem egzemplifikacji, można wskazać na jego wspomnienia z działalności duszpasterskiej na pierwszej parafii, które pozostawił po sobie w formie dwustronicowego streszczenia. Zawarł w nim szczegółowy opis posługi niedzielnej, która rozpoczynała się już o godz. 6³⁰ i obejmowała 5 Mszy św. oraz okolicznościowe nabożeństwa z kazaniami. Oprócz tego zawsze w niedziele ks. Mirosław organizował spotkania ministrantów, na których poruszał kwestie związane z liturgią danego dnia. Jeśli po tym wszystkim dysponował wolnym czasem, to poświęcał go na odwiedziny chorego dziecka z terenu parafii. W całokształt jego działalności duszpasterskiej trzeba też wpisać zaangażowanie na rzecz głuchych i niemych. To właśnie z tego tytułu wziął udział w Diecezjalnym Kursie Duszpasterstwa Głuchoniemych, który odbył się w dniach 16 – 29 lipca 1962 r. w Częstochowie. W ramach tego kursu były prowadzone wykłady specjalistyczne oraz liczne zajęcia hospitowane. Swój wolny czas w wakacje spędzał zawsze w rodzinnym domu, gdzie pomagał w prowadzeniu gospodarstwa rolnego. Po śmierci ojca (13 września 1959 r.) tym bardziej tam wracał, bowiem jak tylko mógł to wpierał rodzinę w trudach pracy.

W maju 1965 r. wpłynęła do Kurii Diecezjalnej w Częstochowie prośba z Komisji Katechetycznej Episkopatu Polski o wysłanie na studia katechetyczne na KUL przynajmniej jednego z księży. Bp Stefan Baryła wyznaczył wówczas ks. Mirosława. W dniu 29 września 1965 r. przeszedł on egzamin kwalifikacyjny, na którym napisał pracę nt. „Skąd, moim zdaniem, wywodzą się trudności wychowawcze dzieci szkolnych”. Jednym z egzaminatorów był ks. dr Franciszek Blachnicki. Na końcu owej pracy zamieścił później ocenę bardzo dobrą.

Pod koniec pierwszego roku akademickiego Ks. Student (nr albumu 19263) napisał drugą pracę pisemną nt. „Genezy i formy współczesnego katechizmu”. Ten sam egzaminator ocenił ją bardzo wysoko. Analiza końcowych ocen rocznych z 3 kolejnych lat wykazuje, że ks. Mirosław otrzymywał bardzo dobre noty. Z grona ówczesnych wykładowców na jego kartach egzaminacyjnych złożyli swoje podpisy m.in. ks. dr Franciszek Blachniki, ks. prof. Władysław Granat, Ks. prof. Stanisław Grzybek, ks. dr Józef Kudasiewicz, Ks. prof. Władysław Piwowarski i ks. dr Wacław Schenk. Jako promotora swojej pracy licencjackiej wybrał ks. dr F. Blachnickiego. Pod jego kierunkiem napisał pracę: „Koncepcja istoty i celu katechezy w polskich podręcznikach katechetyki w latach 1777 – 1956”. Została ona potem wysoko oceniona przez recenzentów. Promotor tak o niej pisał: „… Autor wykazał dobrą orientację we współczesnej problematyce i literaturze katechetycznej. […] praca ze względu na jej pionierski charakter, wielka pracowitość Autora i wykazaną umiejętność posługiwania się metodą pracy naukowej zasługuje na ocenę bardzo dobrą”. Na podstawie tej pracy w dniu 15 maja 1968 r. złożył egzamin przed 3 osobową komisją z wynikiem dobrym. Miał też zamiar odbyć studia doktorackie w KUL, jednak stan zdrowotny mu na to nie pozwalał. W przypływach nostalgii nieraz o tym wspominał.

Następnie wrócił do diecezji i w dniu 23 sierpnia 1968 r. otrzymał nominację na stanowisko diecezjalnego wizytatora katechizacji parafialnej oraz współpracownika Wydziału Nauki Katolickiej Kurii Diecezjalnej. Od tego czasu niestrudzenie wizytował nauczanie religii na terenie diecezji, najpierw w punktach katechetycznych, a później w szkołach. W opinii swoich bliskich współpracowników uchodził za autorytet w tym względzie. Ceniono jego zdecydowanie, konsekwencje, a niekiedy nawet upór w stosunku do nieprzychylnych władz państwowych podczas realizacji ważnych inicjatyw katechetycznych. Wśród natomiast katechetów uchodził za człowieka o ogromnej wiedzy praktycznej i nieprzeciętnym poczuciu humoru. Umiał dzielić się tą wiedzą ze swoimi studentami. Często też powtarzał: „Tam gdzie są dzieci, tam powinien być katecheta”.

Mając na uwadze jego przygotowanie naukowe, ks. bp. Stefan Bareła zlecił mu od dnia 1 października 1968 r. wykłady z pedagogiki dla młodzieży w kościele akademickim w Częstochowie. Po dwóch latach pracy dydaktycznej otrzymał w dniu 7 października 1970 r. nominację na wykładowcę pedagogiki w Częstochowskiego Seminarium Duchownym w Krakowie. Odtąd, aż przez 35 lat, z wielką determinacją kształcił przyszłych księży diecezji częstochowskiej. Z czasem objął też wykłady z pedagogiki w Instytucie Teologicznym w Częstochowie.

Obok obowiązków wizytatora i działalności dydaktycznej podjął się pracy duszpasterskiej. Wymagały tego zaistniałe okoliczności. Otóż władze komunistyczne nie zgodziły się, aby stanowisko proboszcza w parafii p.w. św.. Barbary w Częstochowie objął bp Franciszek Musiel. W skutek czego w dniu 3 września 1973 r. Ordynariusz powołał na zastępcę proboszcza ks. Mirosława. Piastował on tę urząd przez niespełna 2 lata. Z wszystkich zadań wywiązywał się należycie. Umiał zatem godzić powierzone mu obowiązki, choć na pewno kosztowało go to wiele sił i wytrwałości.

Jego zaangażowanie i troska o dobro diecezji zostały zauważone przez bpa Stefana Barełę, który zaliczył go do grona członków II Synodu Diecezji Częstochowskiej. Na mocy dekretu z dnia 26 sierpnia 1977 r. został on włączony w prace Komisji d/s Przekazu Wiary. W 1978 r. należał również do Diecezjalnej Rady Kapłańskiej, która wówczas składała się z 24 księży. W tym czasie równolegle pełnił posługę wizytatora katechetycznego, wykładowcy seminaryjnego i wikariusza w parafii św. Barbary w Częstochowie. Tę ostatnią funkcję spełniał do maja 1980 r. W międzyczasie otrzymał godność kanonika z przywilejem noszenia rokiety i mantoletu (24 października 1979 r.).

Czując się dobrze w pracy duszpasterskiej, objął następnie w dniu 12 maja 1980 r. urząd administratora parafii Wniebowstąpienia Pańskiego w Częstochowie – Brzeziny, a później został tam proboszczem (10 czerwca 1980 – 4 października 1980 r.). Do pracy parafialnej wrócił jeszcze raz w 1985 r., kiedy to w dniu 24 października otrzymał nominację na probostwo do kościoła NMP Królowej Polski w Częstochowie – Kawodzy. Pozostał na tym stanowisku do 20 listopada 1987 r. Po rezygnacji z tej placówki podjął pracę w Wydziale Katechetycznym w pełnym wymiarze godzin.

W dowód zasług na rzecz Kościoła częstochowskiego, Ojciec Święty Jan Paweł II, na prośbę bpa Stanisława Nowaka, wyniósł go w dniu 24 stycznia 1990 r. do godności swego kapelana. Biskup S. Nowak ponadto w dniu 19 listopada 1990 r. powołał go na członka Diecezjalnej Komisji d/s Budownictwa i Sztuki Sakralnej.

Jednym z ważniejszych zadań, jakie jeszcze zdołał podjąć, było objęcie funkcji Diecezjalnego Koordynatora Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia”. Był odpowiedzialny za akcje Fundacji od 12 marca 2002 r. do 11 marca 2005 r. Podchodził do tego przedsięwzięcia bardzo poważnie. W przeprowadzonym wywiadzie dla „Niedzieli” mówił: „Dzień poświęcony Ojcu Świętemu ma mieć także wymiar charytatywny, by pozostawić materialny ślad. Jednym z zadań komitetu organizacyjnego jest zbiórka pieniężna na stypendia edukacyjne dla młodzieży uzdolnionej, a borykającej się z dużymi trudnościami finansowymi. Za przeprowadzenie zbiórki pieniężnej odpowiedzialna jest Fundacja „Dzieło Nowego Tysiąclecia”. Zbiórka ta jest odpowiedzią na wezwanie Ojca Świętego do solidarności z ubogimi”.

Przez 15 lat, aż do 3 listopada 2002 r. mieszkał na plebani przy parafii NMP Wspomożycieli Wiernych w Częstochowie. Służył tam pomocą duszpasterską miejscowemu duchowieństwu. Ks. proboszcz Jan Chmiest wspominał później jego długie i cierpliwe czekania w konfesjonale na penitentów oraz solidnie przygotowywane kazania. Był także zapraszany przez księży do prowadzenia rekolekcji w parafiach i głoszenia kazań odpustowych. Podejmował te zadania z przejęciem.

Od 3 listopada 2002 r. zamieszkał w Domu Księży przy ul. 3 Maja. Nadal prowadził wykłady w Wyższym Seminarium Duchownym i Instytucie Teologicznym w Częstochowie. Oprócz tego sprawował funkcję wizytatora nauki religii. W maju 2005 r. ciężko zachorował, w wyniku czego znalazł się 3 tygodnie w szpitalu. Następnie poddał się rehabilitacji w sanatorium, gdzie spędził kilka kolejnych tygodni. W grudniu zaś rozpoczął dalsze leczenie w Szpitalu Miejskim w Częstochowie przy ul. Mickiewicza. Choroba (zator mózgu) jednak coraz bardziej zaczęła się pogłębiać. Doszły do tego jeszcze dodatkowe komplikacje. Zmarł w szpitalu 28 lutego 2006 r. Przed śmiercią zdążył przyjąć Sakramenty św..

Uroczystości pogrzebowe trwały 2 dni. W dniu 1 marca 2006 r. w kościele NMP Wspomożycieli Wiernych w Częstochowie odbyła się Msza żałobna pod przewodnictwem ks. bpa Antoniego Długosza. W koncelebrze wówczas wzięło udział 70 księży. Mszę pogrzebową natomiast celebrowano w kościele Podwyższenia Krzyża Świętego w Częstochowie. Przewodniczył jej ks. abp Stanisław Nowak, w asyście ks. bpa Jana Wątroby i ponad 160 duchownych. Wśród żegnających ks. Mirosława Suchosza było wiele osób z rodzinnej parafii w Lgocie Wielkiej, z księżmi i krewnymi na czele. Został pochowany w grobowcu księży na cmentarzu św. Rocha w Częstochowie.

Dorobek naukowy ks. Mirosława Suchosza nie jest duży, bowiem bardziej poświęcił się dziełu wizytacji nauczania religii. Niemniej należy podkreślić, iż jego działalność dydaktyczna miała wyjątkowy wpływ na całokształt oblicza katechetycznego w diecezji. Przygotowywał bowiem przyszłych nauczycieli religii do właściwej i uczciwej pracy. Prowadzone przez niego wykłady były zawsze precyzyjnie przygotowane. Drukiem pozostawił tylko jeden artykuł, który ukazał się w pierwszym tomie Częstochowskich Studiów Teologicznych. Nosił on tytuł: „Koncepcja celu katechezy w polskich podręcznikach katechetyki w latach 1777 – 1956” i obejmował 10 stron.

Ks. Jacek Kapuściński (ur. 1976 r.)

Urodził się w dniu 2 czerwca 1976 r. w Radomsku, jako syn Mieczysława i Krystyny (z domu Smolarek) Kapuścińskich. Rodzice jego prowadzili niewielkie gospodarstwo rolne w Woźnikach koło Radomska i nadto pracowali w pobliskich zakładach pracy. W latach 1983 - 1991 uczęszczał do szkoły podstawowej w Woźnikach. W międzyczasie odbył roczną naukę w Szkole Muzycznej Pierwszego Stopnia w Radomsku. Następnie kontynuował naukę w Technikum Mechanicznym w Radomsku. Tam też w 1996 r. otrzymał świadectwo maturalne. W czerwcu 1997 r. wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Częstochowskiej w Częstochowie. Przez pierwszy rok studiów uczęszczał również na zajęcia z nauki języka migowego, które ukończył w 1998 r. egzaminem przed Komisją Egzaminacyjną Polskiego Związku Głuchych. Dyplom magistra teologii zdobył w dniu 21 marca 2003 r. na Wydziale Teologicznym Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie na podstawie pracy pt. „Dzieje parafii Lgota Wielka (do 1925 r.)”. W dniu 7 czerwca 2003 r. otrzymał święcenia kapłańskie w katedrze częstochowskiej z rąk abpa Stanisława Nowaka.

Następnie został skierowany jako wikariusz do pracy duszpasterskiej w parafii św. Brata Alberta w Zawierciu. Zostały mu zlecone ponadto obowiązki duszpasterza osób głuchych i niemych na region zawierciański. W dniu 10 września 2004 r. abp S. Nowak specjalnym pismem zlecił mu kontynuowanie studiów licencjackich na Papieskiej Akademii Teologicznej Sesja Eklezjologiczno – Mariologiczna w Częstochowie. Studia te podjął tylko w pierwszym semestrze. Przerwał je bowiem miał rozpocząć od nowego roku akademickiego specjalistyczne studia stacjonarne. Po dwóch latach posługi parafialnej i wśród osób głuchoniemych, a więc w październiku 2005 r. podjął studia specjalistyczne z historii Kościoła na Wydziale Teologii w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 2007 r. uzyskał licencjat z teologii. Równolegle ze studiami historycznymi uczęszczał na studia z archiwistyki kościelnej, które ukończył dyplomem w 2007 r. W latach 2007 – 2008 przebywał na półrocznym stypendium naukowym we Freiburgu (Niemcy). Arcybiskup metropolita częstochowski Stanisław Nowak mianował go w dniu 28 maja 2010 r. Wicepostulatorem Sprawy Kanonizacji 108 Błogosławionych Męczenników Kościoła w Polsce z czasów II wojny światowej.

Studia doktoranckie w KUL ukończył w dniu 22 czerwca 2010 r., zdobywając tytuł doktora nauk humanistycznych w zakresie historii na podstawie rozprawy pt. „Duchowieństwo diecezji częstochowskiej w okresie II Rzeczypospolitej”. W dniu 27 sierpnia 2010 r. został adiunktem przy Zespole Naukowo – Dydaktycznym Patrologii i Historii Kościoła w Instytucie Teologicznym w Częstochowie. Od 2005 r. przynależał do Polskiego Towarzystwa Historycznego - Oddział w Częstochowie. W 2010 r. wstąpił do następujących towarzystw i stowarzyszeń naukowych: Stowarzyszenie Archiwistów Kościelnych w Polsce, Polskie Towarzystwo Teologiczne - Oddział w Częstochowie, Częstochowskie Towarzystwo Naukowe i Towarzystwo Genealogiczne Ziemi Częstochowskiej. Od 1 września 2010 r. objął obowiązki wicedyrektora Archiwum Archidiecezji Częstochowskiej im. Ks. W. Patykiewicza w Częstochowie. Ponadto od 1 październiku 2010 r. rozpoczął wykłady akademickie z historii Kościoła w Wyższym Seminarium Duchownym Archidiecezji Częstochowskiej i Wyższym Instytucie Teologicznym w Częstochowie. W listopadzie 2010 r. został członkiem Komisji Historycznej Polskiej Akademii Nauk - Oddział w Katowicach. W dniu 1 grudnia 2011 r. został włączony do Komisji Historycznej, prowadzącej badania w ramach przygotowań do procesu beatyfikacyjnego brata Feliksa Taranka z Częstochowy.

Kolejny metropolita częstochowski abp Wacław Depo w dniu 30 czerwca 2012 r. mianował go dyrektorem Archiwum Archidiecezji Częstochowskiej im. ks. W. Patykiewicza w Częstochowie. W dniu 18 września 2012 r. został zastępcą redaktora naczelnego periodyku naukowego „Veritati et Caritati”, wydawanego przez Wyższy Instytut Teologiczny w Częstochowie. W tym samym czasie został zastępcą dyrektora Wydawnictwa Naukowego Wyższego Instytutu Teologicznego im. Najświętszej Maryi Panny w Częstochowie. W roku akademickim 2012/2013 objął wykłady z historii Kościoła w Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II w Krakowie na Wydziale Teologicznym Sekcji Licencjackiej Eklezjologiczno – Mariologicznej w Częstochowie. Ponadto przejął całość wykładów z historii Kościoła w Wyższym Seminarium Duchownym Archidiecezji Częstochowskiej. Od 11 grudnia 2012 r. wszedł w skład Rady Ekspertów Zewnętrznych przy Wydziale Filozoficzno – Historycznym Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie. W dniu 18 grudnia 2012 r. został członkiem Stowarzyszenia Archiwistów Polskich – Oddział w Częstochowie.

Opracował ks. dr. Jacek Kapuściński